کد مطلب:25468 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:26

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

درباره آيين صوفيه توضيح دهيد.

صوفيه، فرقهاي منتسب به اسلام است كه پيروان آن، راه وصول به حق را منحصر به اين مسلك ميدانند. در وجه نامگذاري آنها گفتهاند: از اين جهت كه پيشينيان آنها پشمينه پوش بودهاند.

پيدايش اين مسلك از اواخر قرن دوّم هجري بوده است. درباره چگونگي پيدايش اين فرقه گفتهاند: چون برخي مسلمانان با مسيحيان ارتباط داشته و راهبان و تاركان مسيحي را ديدهاند، مجذوب آن روش شدند و زهد و بي رغبتي به دنيا را كه از اخلاق اسلامي بود، بدان ضميمه كرده و به صورت مسلكي در آوردند.

رواياتي در طرد اين مسلك از پيشوايان دين وارد شده است. اين مسلك علاوه بر مطالب الحادي و كفرآميز مانند وحدت وجد و حلول خدا در انسان و نيز خرافاتي كه به نام عبادت يا رياضت معمول ميباشد، به طور مسلّم بدعت است.

در روايتي از امام رضا(ع) نقل شده كه: هر كسي نزد او سخن از صوفيان به ميان آيد و او به زبان و دل خويش آنها را مردود نداند و باطل نشمارد، از ما نيست. هر كه آنها را ردّ كند و گمراه داند، به منزلي كسي است كه در ركاب پيامبر جنگيده باشد.(1)

شيوه زندگي صوفيه در ظاهر بر اساس ژوليدگي، ژنده پوشي و خشم آلودي است و به نعمتهاي الهي به ديده حقارت مينگرند، با اين كه قرآن مجيد ميفرمايد: و امّا بنعمة ربك فحدّث؛ اما نعمتهاي پروردگارت را آشكار و بازگو كن.(2)

صوفيه با ورش زهد نمايي، نعمتها را بر خود حرام كرده و از راه اعتدال خارج شدهاند. اين گروه همواره مزاحم امامان(ع) ميشدند و با گستاخي به آنها اعتراض ميكردند. اما امامان(ع) كه داراي زندگي اجتماعي بودهاند، با اين طرز فكر مبارزه مينمودند و همگان را به استفاده صحيح از نعمتهاي الهي فرا ميخواندند. البته ميان آنها شايد كساني بودند كه با اين روشها موافق نبودند، اما به سير و سلوك معنوي اعتقاد داشتهاند؛ آنهايي كه به روش عرفان عملي كه در دين اسلام مورد تأييد است، عمل ميكردند و به عنوان عارف شناخته ميشوند.

پي نوشتها:

1. حسيني دشتي، معارف و معارف، ج 3، ص 1420.

2. ضحي ( ) آيه 11.